Ben nu 2 dagen thuis en lichamelijk gaat het prima! Heb eigenlijk geen last van wondpijn, wel enorme spierpijn in mijn buik…. voelt alsof ik overreden ben door een vrachtwagen, echt van mijn nek tot mijn kruis doet het zeer…. vooral van zitten naar staan is erg gevoelig, de spieren moeten dan weer oprekken en dat voelt echt niet fijn. Verder is het moeilijk een fijne houding te vinden, rechtop zitten is niet prettig, plat liggen ook niet, dus veel met kussens in de weer….
Emotioneel is een ander verhaal. Ik kan zo van een blij gevoel overgaan in een huilbui en het allemaal heel somber zien. Dat komt natuurlijk door het gebrek aan hormonen en zal ook weer overgaan, maar lastig is het wel…. Kan ook weinig hebben van anderen, kan om het minst al uit mijn vel springen…. En ik verwacht wel dat de anderen mij begrijpen, maar eigenlijk begrijp ik mijn eigen reacties ook de helft van de tijd niet…. Hoop dat deze mixed feelings snel verdwijnen….zie het maar als “kraamtranen” , is volgens mij wel vergelijkbaar…. en ook die gingen voorbij dus er is hoop….
En zoals een goede vriend zei: bedenk dat hoe donker het ook wordt de zon er altijd door zal komen…..